Een veel geuite kritiek op ontwikkelingssamenwerking is dat ‘te veel aan de strijkstok blijft hangen’. Het geld zou niet terechtkomen waar het wezen moet – bij de armsten – maar opgaan aan directeurensalarissen, kantoorgebouwen en dure campagnes om donateurs te werven. De klaagzang over ‘strijkstokken’ is zo’n automatisme geworden, dat een paar cruciale vragen niet worden gesteld: hoeveel overheadkosten maken organisaties eigenlijk? En waarom zou dat weggegooid geld zijn?

“Je krijgt wat je geeft.” Met deze slogan voerden ontwikkelingsorganisaties in 2012 campagne. Ze wilden dat het overheidsbudget voor ontwikkelingssamenwerking overeind bleef. Hun boodschap: ontwikkelingssamenwerking is niet alleen geld weggeven, het levert ons land ook iets op. Bij de gewone Nederlander raakte deze slogan geen snaar. Want hulp geven, dat doen we uit medemenselijkheid. Dat doen we om de armoede van anderen te verminderen, om hun honger en ziektes uit te bannen en hun onderwijs verbeteren. We doen het niet voor onszelf.

De Nederlandse overheid geeft hulp aan ongeveer vijftig landen. In 2022 was de grootste ontvanger Oekraïne, gevolgd door Ethiopië, Mali en Jemen. We geven niet alleen geld aan landen, maar ook aan multilaterale organisaties zoals de Wereldbank en humanitaire organisaties van de Verenigde Naties en de Europese Unie.

In 2022 gaf de Nederlandse overheid 6,2 miljard euro uit aan ontwikkelingssamenwerking. Dat is ongeveer 0,67 procent van ons bruto nationaal inkomen (bni), iets minder dan de norm van 0,7 procent die rijke landen met elkaar afspraken. Een flink deel van dat bedrag kwam ons land echter niet uit. Zo wordt het eerste jaar van de opvang en onderwijs voor asielzoekers uit dit budget betaald. In 2024 gaat dat om ruim 1,3 miljard euro. Dat maakt van Nederland een grote ontvanger van eigen ontwikkelingsgeld.

De wereld wordt steeds minder arm. Extreme armoede neemt al af sinds de negentiende eeuw. Anderhalve eeuw geleden leefden bijna acht op de tien mensen in grote armoede. Zij moesten, gemeten met de maatstaf van vandaag, rondkomen van minder dan 2 dollar 15 per dag. In 1981 waren nog vijf op de tien mensen extreem arm. En vandaag zijn dat er minder dan een op de tien.

Geboren op 1 juli 1990 in Agona Ekwakrom, begon het leven van Isaac met enorme uitdagingen. Als slachtoffer van polio kampte hij met ernstige lichamelijke beperkingen. Tijdens een community outreach werd hij opgemerkt door het revalidatieteam van het Leger des Heils. Een noodzakelijke operatie volgde, waarna intensieve therapie hem hielp om weer te kunnen lopen – met behulp van beugels, aangepaste schoenen en krukken.

De bijdrage van Migranten in Nederland aan hun land van herkomst is een belangrijke vorm van ontwikkelingssamenwerking die nog niet door iedereen wordt gezien. Local Changemakers ondersteunt Migranten die projecten opzetten in hun land van herkomst, vertelt hun verhalen en organiseert workshops om expertise te delen. Graag delen wij het verhaal van de half Ghanees- Nederlandse Nellie Ekua Kirschner-Timmer.

Stella vindt een veilige plek In de dichtbevolkte wijk Mukuru Kwa Njenga in Nairobi leven veel gezinnen onder moeilijke omstandigheden. Voor Stella Akinyi Ouma, een 18-jarig meisje met cerebrale parese (een bewegingsstoornis door beschadiging van de hersenen) en spraakproblemen, brengt het dagelijks leven extra uitdagingen met zich mee. Haar moeder, Agnes Mokeira, stond jarenlang vrijwel alleen in de zorg voor haar dochter en voelde zich vaak buitengesloten en gestigmatiseerd.

Door mijn vluchtverhaal te vertellen aan leerlingen op scholen, hoop ik wat bij te dragen aan hun bewustzijn over hoe het is om op te groeien in een oorlogsgebieden. Ik wil hen inspireren om meer begrip te hebben voor nieuwkomers in Nederland en om mensen te steunen die het moeilijk hebben.